Το διευκολυντικό περιβάλλον

Η ψυχοθεραπευτική εργασία, διαμορφώνει ένα περιβάλλον, που είναι διαρκώς προσανατολισμένο   προς την εξέλιξη, την εσωτερική αλλά και την εξωτερική πρόοδο.

Κυρίως, μιλάμε για ένα επιτρεπτικό περιβάλλον, όπου  μπορεί κανείς να αφεθεί ελεύθερος να μιλήσει, να αφηγηθεί - χωρίς να περιορίζεται από κανόνες και απαγορεύσεις- τις σκέψεις και τις πράξεις του. Αυτή η ελευθερία, αφήνει ανοιχτή την δίοδο προς την  εσωτερική ζωή. Ο ψυχοθεραπευτής, λειτουργώντας σαν μια  «αρκετά  καλή»  μητρική φιγούρα, βοηθά με τη στάση του, να μεταβληθεί η αδυναμία και η αναστολή, σε εμπιστοσύνη προς τον  εαυτό. 

 Με τον καιρό, κι όσο μειώνονται οι φόβοι , αποκαλύπτονται τα  ανομολόγητα  πάθη, οι ανόητες πράξεις, οι επιθέσεις στον  εαυτό, οι διαστρεβλώσεις.

 Ξεπερνιέται η ντροπή  και μπορούμε να μιλήσουμε για όσα αποφύγαμε ακόμα και να συλλογιστούμε. Μπορούμε να περιγράψουμε στιγμές που μας καθήλωσαν. Επιτρέπεται να διηγηθούμε απόκρυφες σεξουαλικές επιθυμίες ή δυσκολίες. Ομολογούμε ενοχικές καταστάσεις, χωρίς το φόβο της κριτικής.

Στο διευκολυντικό περιβάλλον της ψυχοθεραπείας, απουσιάζει η  αυστηρότητα. Κυριαρχεί η προσπάθεια κατανόησης  κάθε ανθρώπινης συμπεριφοράς και αδυναμίας. Άλλωστε, η τελειότητα, είναι μια ουτοπική έννοια που δε μας αφορά.